7. Arch Enemy, album "Blood Dynasty" - ostatnio często piszę, że bardziej podoba mi się pierwsza połowa płyt, co pewnie jest związane z tym, że działa efekt pozytywnego zaskoczenia. A tutaj odwrotnie - płyta AE spodobała mi się dopiero w drugiej połowie, prawdopodobnie dlatego, że gdy się zaczynała, miałem już ją spisaną na straty i po prostu obniżyłem oczekiwania. Bardzo lubię ten zespół (i to za czasów Alissy, a nie tylko Angeli), często ich słucham i może to być też podświadomy efekt tego, że grają melodyjny death metal, który ma mocno wpaść w ucho. Do tego stopnia, że bywa sztuczny i szablonowany lub po prostu nieciekawy. Natomiast w drugiej połowie ukryło się tutaj parę zaskoczeń, jak "The Pendulum" lub "Vivre Libre", gdzie Alissa śpiewa chyba pierwszy raz po francusku i tak - cały czas śpiewa, a nie growluje (choć miewała już takie przebłyski). Produkt chyba gorszy od poprzedniego wydawnictwa, ale nie aż tak, jak myślałem, że będzie. No i chyba mogę powiedzieć o "Blood Dynasty", że ma klimat, taki "królewski sznyt". Aczkolwiek w pełni rozumiem jechanie po tej kapeli, co zresztą już widzę również na Fedi u @angrymetalguy.
Wyróżnienia:
- Spiritworld, album "Helldorado" - howdy, tak by brzmiał metal w westernie. Ciekawa, krótka płyta, choć na dłuższą metę mnie nie porwała.
- This Gift is a Curse, album "I, Guilt Bearer" - debiut zespołu, o którym już pisałem i który mi nie podpasował, ale nie można mu odmówić atmosfery zagrożenia i nieobliczalności. Będą osoby, którym siądzie.
- Teitanblood, album "From the Visceral Abyss" - gęsto, duszno, diabolicznie. Nie dla wszystkich, ale klimat jak cholera.
(3/3)
️
Planujemy nową serię, w której dołączamy do klubowej trasy pewnego zespołu i pokażemy Wam, jak to wszystko wygląda od kulis. 
Niby polecam na wieczór, ale jak ktoś lubi spokojną muzykę na dzień, to może być w sam raz 
